فیناستراید در هر دو فرم خوراکی و موضعی راه حلی موثر برای کنترل روند ریزش موی آندروژنیک به شمار می رود؛ اما تفاوت در نحوه اثرگذاری، میزان جذب و پروفایل عوارض آن ها، انتخاب بین این دو را به یک تصمیم مهم طبی و فردی بدل می سازد. نوع خوراکی معمولا اثر قوی تر و سراسری دارد و در عین حال، با ریسک بالاتر عوارض، خصوصا عوارض جنسی و روانی همراه است. نوع موضعی با تمرکز اثر بر پوست سر و جذب سیستمیک اندک، گزینه مناسبی برای افرادی است که نمی خواهند در معرض عوارض سیستمیک قرار گیرند یا به سایر درمان ها حساسیت دارند.
داروخانه اینترنتی مهتاطب تمامی محصولات معرفی شده در مقالات مجله مهتاطب متعلق به سایت داروخانه اینترنتی مهتاطب(داروخانه شبانه روزی دکتر رویا میرنظامی)، با برچسب اصالت و سیب سلامت می باشند و شما عزیزان میتوانید کلیه محصولات مورد نیاز خود را از طریق مراجعه به سایت مهتاطب به آدرسwww.mahtateb.comخریداری نمائید.
🌟لطفا برای انتخاب محصول مناسب ابتدا مقاله را کامل و دقیق مطالعه کنید.
تفاوت فیناستراید خوراکی و موضعی در نحوه اثرگذاری بر ریزش مو
ریزش موی آندروژنیک یا همان طاسی الگویی مردانه، یکی از شایع ترین مشکلات زیبایی در سراسر جهان است که علت اصلی آن حساسیت ژنتیکی فولیکول های مو نسبت به آندروژن هایی مانند دی هیدروتستوسترون (DHT) است. فیناستراید، دارویی شناخته شده برای درمان این نوع ریزش مو است و به دو صورت خوراکی و موضعی مورد استفاده قرار می گیرد. اما تفاوت فیناستراید خوراکی و موضعی در نحوه اثرگذاری، میزان جذب، پروفایل عوارض و گروه های مخاطب هست که آن ها را در ادامه به صورت علمی و کاربردی بررسی خواهیم کرد.
مقایسه علمی عملکرد فیناستراید سیستمیک با نوع موضعی
فیناستراید با مهار آنزیم 5-آلفا ردوکتاز نوع 2، مانع تبدیل تستوسترون به DHT می شود؛ همان عامل اصلی عقب نشینی خط مو و نازک شدن تار های مو در مردان مستعد ژنتیکی. نوع خوراکی فیناستراید به سرعت از دستگاه گوارش، جذب و از طریق کبد متابولیزه می شود. سپس به صورت سیستمیک در کل بدن گردش می یابد و سطح DHT را در سر و اندام های دیگر کم می کند. همین اثر سیستمیک سبب افزایش کارایی دارو، اما همزمان افزایش احتمال عوارض جانبی نیز می گردد. در مقابل، فیناستراید موضعی به صورت محلول، فوم یا اسپری مستقیما بر پوست سر اعمال می شود. هدف، تمرکز اثر بر فولیکول های مو با حداقل جذب به گردش خون است تا کاهش سطح DHT صرفا در پوست سر اتفاق بیفتد و میزان عوارض جانبی کمتر شود. مطالعات بالینی نشان داده اند که فیناستراید موضعی می تواند غلظت DHT را در پوست سر به طور موثری کاهش دهد، در حالی که سطح DHT در سایر نقاط بدن تقریبا بدون تغییر باقی می ماند. به طور خلاصه،
فیناستراید خوراکی: اثر سراسری، جذب و متابولیسم کبدی، مهار عمده DHT بدن
فیناستراید موضعی: اثر موضعی محدود به پوست سر، جذب اندک سیستمیک، هدف گیری مستقیم فولیکول ها
آیا فیناستراید موضعی هم وارد جریان خون می شود؟
تفاوت فیناستراید خوراکی و موضعی و این پرسش یکی از دغدغه های اساسی متقاضیان روش موضعی است. طبق شواهد مطالعاتی، بخشی از فیناستراید موضعی پس از جذب از طریق پوست، به گردش خون وارد می شود اما این میزان بسیار کمتر از مصرف خوراکی است. در مقاله مروری منتشر شده، میزان جذب سیستمیک فیناستراید موضعی زیر ۲ تا ۵ درصد میزان جذب خوراکی عنوان شده است. پس از استفاده منظم فیناستراید موضعی، غلظت دارو در پلاسمای خون حتی گاهی به حد غیر قابل تشخیص می رسد. در یک پژوهش کلینیکی، سطح DHT خون پس از مصرف موضعی فیناستراید حداکثر ۱۸-۲۴٪ کاهش پیدا کرد؛ در حالی که مصرف خوراکی منجر به کاهش ۶۰-۷۰٪ سطح DHT شد. به عبارتی، فیناستراید موضعی عمدتا اثر خود را در محل مصرف شده دارو یعنی پوست سر اعمال می کند و فقط مقادیر بسیار اندکی به جریان خون وارد می شود که معمولا نگرانی جدی از بابت عوارض سیستمیک ایجاد نمی کند.
عوارض فیناستراید خوراکی چیست و آیا در نوع موضعی هم دیده می شود؟
فیناستراید خوراکی برای برخی افراد با عوارض جانبی آزاردهنده ای همراه است. مهم ترین این عوارض عبارت اند از:
مطابق آمار منتشرشده در مقالات معتبر، بین ۳ تا ۱۶ درصد از مصرف کنندگان خوراکی دچار یکی از این عوارض می شوند. در مقابل، اکثر مطالعات نشان داده اند عوارض جانبی فیناستراید موضعی بسیار کمتر و اغلب خفیف تر است. در کارآزمایی های بالینی، درصد بروز عوارض جنسی و خلقی در گروه مصرف کننده نوع موضعی در حد آمار جمعیت عادی یا حتی کمتر بوده است. شایع ترین عارضه گزارش شده برای نوع موضعی، تحریک خفیف پوستی (مانند قرمزی، خارش یا خشکی موضعی) است که در اغلب موارد گذرا و غیر قابل توجه است. با این حال، در صورت استفاده طولانی و بی رویه یا تماس با پوست آسیب دیده، جذب سیستمیک تئوریکی دیده می شود؛ اما بسیار نادر است. بنابراین در حالی که فیناستراید خوراکی به واسطه اثر سیستمیک می تواند مشکلاتی را در عملکرد جنسی و روانی بعضی افراد ایجاد کند، نوع موضعی عمدتا از این عوارض عاری است و ایمنی بالا تری دارد.
چه افرادی کاندید مناسبی برای استفاده از فیناستراید موضعی هستند؟
با توجه به تفاوت های مطرح شده در نحوه اثر، عوارض و جذب دارو، تعیین گروه های کاندید مناسب برای نوع موضعی اهمیت می یابد. افراد با شرایط زیر عمدتا گزینه برتر برای مصرف فیناستراید موضعی هستند:
کسانی که نسبت به عوارض جنسی، خلقی یا روانشناختی نوع خوراکی حساسیت دارند یا سابقه بروز این عوارض را دارند.
افراد با بیماری های همزمان (مثل بیماری های کبدی یا کلیوی) که میزان جذب سیستمیک دارو می تواند بر شرایط آن ها اثرگذار باشد.
کسانی که ترجیح می دهند از عوارض خطرناک یا نگرانی های مرتبط با مصرف سیستمیک پرهیز کنند و درمان موضعی را انتخاب می کنند.
ایمنی در زنان و سالمندان
تاکید می کنیم که فیناستراید (چه موضعی چه خوراکی) برای زنان در سنین باروری به هیچ عنوان پیشنهاد نمی شود، زیرا حتی مقادیر اندک ماده فعال می تواند خطر ناهنجاری های جنینی ایجاد کند. مصرف فیناستراید موضعی برای مردان سالمند بی خطر تلقی می شود؛ اما در مورد زنان تنها برای افراد یائسه، تحت نظارت پزشکی و… مجاز است. مشاوره با متخصص پوست و مو قبل از شروع درمان برای هر گروه سنی و جنسی توصیه می شود.
جمع بندی
فیناستراید در هر دو فرم خوراکی و موضعی راه حلی موثر برای کنترل روند ریزش موی آندروژنیک به شمار می رود؛ اما تفاوت در نحوه اثرگذاری، میزان جذب و پروفایل عوارض آن ها، انتخاب بین این دو را به یک تصمیم مهم طبی و فردی بدل می سازد. نوع خوراکی معمولا اثر قوی تر و سراسری دارد و در عین حال، با ریسک بالاتر عوارض، خصوصا عوارض جنسی و روانی همراه است. نوع موضعی با تمرکز اثر بر پوست سر و جذب سیستمیک اندک، گزینه مناسبی برای افرادی است که نمی خواهند در معرض عوارض سیستمیک قرار گیرند یا به سایر درمان ها حساسیت دارند. مصرف نوع موضعی برای مردان سالمند و افرادی که به عوارض خوراکی حساس اند توصیه می شود در این مقاله سعی کردیم تفاوت فیناستراید خوراکی و موضعی را مورد بررسی قرار دهیم.
